Zihin/Bilinç/Rüya

Belki de rüya, insanın kendine yazdığı bir mektuptur ya da bilinçli zihnin anlayamadığını kalp yoluyla anlatma çabasıdır.

Güzel düşünmek gözlük gibidir; takınca dünya değişmez belki ama senin dünyaya bakışın değişir. Güzel bakan güzel görür. Güzel gören zamanla güzelleşir; çünkü düşünceler davranışlara, davranışlar ise insanın kendisine yansır.

Bazen öyle gerçek hissettiren anlar yaşarız ki uyandığımızda hâlâ etkisindeyizdir. İşte o zaman sorarız kendimize: “Ben nereye gittim?”

Acaba hepimizin içinde konuşan küçük tanrılar mı var? Biri bize “yap” derken diğeri neden “dur” diyor? İç ses dediğimiz şey tek bir ses mi gerçekten yoksa bir tartışmanın yankısı mı?

Gecenin içinde saatler yalnız zamanı değil, ruhun derinliklerini sayar; Her “tik” bir sorudur, her “tak” bir suskunluk. O anlarda insan sadece zamanı değil, kendini de dinler.

Beyin güveni ve eminliği ister; kalp risk almayı... Biri geçmişin deneyimlerinden çıkarım yaparken diğeri geleceğin umutlarından beslenir. İnsan bu ikisinin arasında kalır; bir yanda bilinçli düşünceler, diğer yanda ise anlık hisler.

Bazı filozoflara göre rüya, bilinç ile bilinçdışının çatışma alanıdır; fakat mistik gelenekler, rüyayı bir "seyahat" olarak görür: Ruhun zincirlerinden kurtulup asıl mekânına dönmesi. Eğer bu yorum doğruysa, biz her gece ölümü prova ediyor, her sabah yeniden doğuyoruz.