Hayal/Düş/Kuruntu

İnsan garip bir varlık... Gerçeklere sıkı sıkıya bağlı yaşar; ama hep bir hayalin peşinden koşar.

İnsan, iyiliği aradıkça melekleşir belki de; çünkü iyilik kanat değil, niyettir. Yürekten gelir ve başka bir yüreğe dokunur.

Bazı insanlar göçüp gittikten sonra bile yanımızda kalır... Ne sesi kalır geride ne de ayak izleri; ama nedense bir rüzgâr estiğinde onların gülüşü çınlar kulakta.

Bu âlem belki de gerçekliğin sessiz arka bahçesidir. Oraya giden yol kalbin inceldiği yerden geçer. Kimse tam olarak anlatamaz, herkes kendi kadar bilir.

Mezarlar, hayatın kıymetini fısıldayan sessiz öğretmenlerdir. Onlara saygı sadece ölülere değil, hayata duyulan bir saygıdır aslında.

Bazı insanlar dünyaya ayak basmazlar; rüzgâr gibi geçerler, su gibi süzülürler, gölge gibi dokunurlar hayata. Onlar zamanın değil, ruhun ritmiyle yürürler.

Ruhlar dışarıdan görülebilir ama içleri asla tam anlaşılmaz; gerçek haritaları ancak derin bir sessizlikte hissedilir.

Karanlıkta yankılanan dua, bir anlamda evrenin derinliklerine atılmış bir taş gibidir; ne kadar uzaklara giderse yankıları da o kadar genişler. Belki de bu yankılar, karanlığın içinde kaybolmuş olan her ruh için bir ışık kaynağı olur.