Yazı Bahçesi #Doğa

İnsan da içindeki fazlalıklarını, yüklerini ve kırgınlıklarını dökebilirse, yeniden başlamak için yer açar kendine. Sonbahar sadece bir mevsim değildir, bir bilgeliktir; öğretir ki bazen en büyük yenilenme kabullenişle gelir.

Bazen bir pencere kenarında otururken yağmuru izleriz; dışarıda dünya yıkanırken içimizde yıllardır biriken cümleler yavaşça çözülür. Yağmurun ritmi bize kendi kalp atışımızı hatırlatır. Hüzünle birlikte gelen o iç sessizlik, aslında bir arınmadır.

Okyanus dıştan bakıldığında dingin, içten bakıldığında karmaşıktır. Tıpkı insan gibi... İçinde ne fırtınalar kopar da yüzeyi yalnızca birkaç dalgayla anlatır kendini. Belki de bu yüzden insan hep okyanusa benzetilir; derin, karışık, sessiz ve bazen kendi içinde kaybolmaya hazır.

Çocukken daha çok bakardık gökyüzüne; bulutlardan şekiller çıkarır, kuşları sayar ve hayaller kurardık. Büyüdükçe başımız yere eğildi! Gözümüz ekranlara, düşüncelerimiz sorunlara döndü. Oysa neşelenmek için bazen tek gereken şey, başımızı yukarı kaldırmak.

Gökyüzü neşenin gürültüsüz hâlidir. Ne bir şarkı söyler ne bir kahkaha atar ama bakmasını bilen için tarifsiz bir mutluluk verir; çünkü gökyüzü umut gibidir. Gri bulutlarla kaplansa da biliriz ki ardından mavi tekrar açar. Hayat da öyle değil midir? Her karanlık, bir açıklığa varmaz mı sonunda?

Kırmızıdan mora kadar sıralanmış o renkler bir arada durduklarında daha anlamlıdır; ayrı ayrı güzeldirler belki ama birlikte bir bütün oluştururlar. Tıpkı insanlar gibi...

Gecenin tam ortasında, başını göğe kaldırdığında fark edersin yıldızları. Hepsi gündüz de oradadır aslında; ama sadece karanlıkta görünürler! Bu ne garip bir çelişkidir; ışıkta kaybolan ışıklar…

Ay, geceleri parlayan bir ışıktır. Bazen ince bir hilal, bazen dolgun bir yuvarlak; ama ne hâlde olursa olsun gökyüzünde hep yalnız görünür. Onu izlerken insan bir tuhaf olur; çünkü sanki ay da bir şey söylemek ister gibidir ama sessizce durur.

İnsan çoğu şeyi kaybedince anlıyor kıymetini. Güneş de öyle... Her sabah doğuyor diye onu hep orada sanıyoruz; hep sıcak, hep cömert… Ya bir gün yalnızca doğarsa ve bizi ısıtmazsa?

Soğuk bir kış günü, doğanın gösterdiği basit bir hatırlatmadır: Her şey hızla akmak zorunda değil! Bazen yavaşlamak, durmak hatta durup düşünmek gerek. Kış doğaya “Bekle” der. İnsana da aynı şeyi fısıldar: “Dur biraz. Kendini duy.”

Belki de asıl mesele şu: Kendi gezegenimizde bulamadığımız anlamı başka dünyalarda arıyoruz. Belki de asıl gizem, gezegenlerin kendisinde değil, onları izleyen gözlerde saklıdır. Biz baktıkça büyüyorlar, biz sordukça derinleşiyorlar; çünkü insan merak ettikçe gelişir.

Bir sabah uyandığında kuşların sesi yoksa, rüzgâr yapraklara dokunmuyorsa ve sokaklar hiç olmadığı kadar sessizse… O gün neyin başladığını fark edebilir misin?