Yaşam/Mücadele

Bazı insanlar dışarıdan bakıldığında çok sıradan görünür; ama iç dünyalarında ne fırtınalarla savaştıklarını kimse bilmez.

Çok parası olan birinin, bir dost sohbetinde eksik kaldığı ya da parasız bir çocuğun sokakta attığı neşeli kahkahalarda saklı kalan gerçekleri fark ettiğimizde anlarız: Her şey para değildir.

Bir şehir meydanına bakın! İnsanlar telaşla yürüyor; kimi işe yetişmeye çalışıyor, kimi bir randevuya... Kimileri ise bir yerlere yetişmese de sanki yetişmesi gerekiyormuş gibi adımlarını hızlandırıyor.

Başarı, en çok da son denemeden sonra gelir. O son deneme, sadece pes etmeyenlerin yoluna çıkar.

Kendi kendine yetebilen insan sessizlikten korkmaz. Kalabalıklar içinde kendini kaybetmez, beklemez, dayanak aramaz. İç dünyası sağlamdır. Bir dostla sohbet edebilse sevinir, edemese içine döner ve orada da huzur bulur; çünkü bilir ki gerçek denge dış dünyadan değil, iç dünyadan başlar.

Çocukluk, madalyonun ön yüzüdür belki. Hayat, oyunlar gibi döner durur. Güldüğümüzde gökyüzü daha mavidir, düştüğümüzde bile dizlerimizden çok yüreğimiz kanar. Her şey yeni, her şey saf; ama tam o sırada madalyonun diğer yüzü gösterilmemiştir henüz...

Yeni bir başlangıç belki de en zorudur; çünkü geçmişin gölgesi her adımda peşinden gelir. Buna rağmen insan bir adım atmaya karar verir. “Yeniden başlamak” bir tür cesaret gerektirir, en azından eskisi gibi düşünüp yaşamak yerine yeni bir yol seçme cesareti.

Belki de bu yüzden kimse fark etmiyor onun içindeki sessiz çığlığı. O güldüğünde, yüzünde yorgun bir tebessüm kalıyor. O konuştuğunda, sesi sanki uzaklardan geliyor; ama yine de kimse sormuyor: “Sen nasılsın?”

Peki sen neden bu kadar telaşlısın? Neden hep bir yerlere yetişmeye, hep bir şeyleri düzeltmeye çalışıyorsun? Belki de unuttun: Senin elinden gelen “her şeyi yapmak” değil, “elinden geleni yapmak.”

Toplumun görünmez gözleri vardır; her an üzerimizdedir. Adımlarımızı, gülüşümüzü, seçimlerimizi, hatta sessizliğimizi bile izler. Bu gözlerin adı “elalem”dir. Ne gariptir ki, çoğu zaman kendi gözlerimizden çok onlarınkine önem veririz.

Bazen ekranı kapatmak, dünyayı daha net görmek için tek çaredir. Fark ettim ki kimse gerçek değil, sadece iyi filtrelenmiş. Kendi kabuğuma çekildim; çünkü kalabalıklar içinde kendimi kaybetmekten yoruldum. Bugün fark ettim: Gerçek ben, çevrimdışıydı.