Psikoloji/İçsel Dünya

Kendinle konuşmak aynaya bakmak gibidir; kaçamazsın, gerçek neyse oradadır. Yalan söyleyemezsin; sessizlikte yankılanan her cümle ya bir arayıştır ya da bir kabulleniş.

İnsanın içinde, kimsenin girmediği bir oda vardır; kalabalıklar geçer, konuşmalar sürer, gülüşler yükselir ama o oda hep sessiz kalır.

Yalnızlıkla kurulan dostluk, belki de insanın kendine attığı en samimi adımdır.

Esrarengiz hayatlar, gizemli olmak için değil, korunmak için susar. Onların varlığı bize şunu hatırlatır: İnsanları yalnızca gördüğümüz kadarıyla değerlendirmemeliyiz; çünkü her yüzün arkasında bir öykü, her suskunluğun içinde bir neden vardır.

Kendiyle konuşan insan yalnız değildir, kendine yakındır. O yüzden bir gün kendi kendine konuşan birini görürseniz yargılamayın. Belki de o an, en anlamlı konuşmalardan biri yaşanıyordur; çünkü bazen kendinle konuşmak hayata yeniden tutunmaktır.

Kendi içsel yolculuğunu yapmayı unutan insanlar hep dışarıya bakar. En büyük savaş, insanın içindeki boşluğu, karanlık köşeleri kabul etmesidir. Toplum, kişilerin bu kabulleriyle yüzleşmesini engeller. Hiç kimse bir eksiklik olduğunu kabul etmek istemez; çünkü herkes başarıya, mutluluğa ve mükemmelliğe ulaşmak zorundadır.

Toplum, çevremiz hatta bazen kendimiz bile bizden iyi olmayı bekler. Ancak gerçek anlamda iyi olmak, başkalarına yönelik bir tutumdan çok kendimize dönük bir keşiftir.

Aidiyet duygusunu kaybeden biri için dünya yabancı bir mekâna dönüşür. İnsan, köklerini kaybettiğinde, kendini hiçbir yere ait hissedemez. Ait olamamak, sanki kalabalıklar arasında görünmez olmak gibidir; sesin duyulur ama anlaşılmaz, varlığın fark edilir ama değer görmez. Bu yüzden kişi, bulunduğu konumu ne kadar güçlendirse de, içindeki aidiyet boşluğu ona hep yetersizlik duygusu fısıldar.