Ay, geceleri parlayan bir ışıktır. Bazen ince bir hilal, bazen dolgun bir yuvarlak; ama ne hâlde olursa olsun gökyüzünde hep yalnız görünür. Onu izlerken insan bir tuhaf olur; çünkü sanki ay da bir şey söylemek ister gibidir ama sessizce durur.
Ay kalabalık bir gökyüzünde bile yalnızdır. Etrafında yıldızlar vardır, bazen bulutlar geçer önünden; ama o hep kendi yörüngesinde tek başına döner durur! Ne dokunur birine, ne de biri ona yaklaşabilir... Uzaklığı onu hem gizemli hem hüzünlü yapar.
İnsan bazen kendini aya benzetir. Kalabalıklar içindeyken bile içi boş hisseder. Konuşanlar, gülenler, koşuşturanlar arasında suskun durur; çünkü bazen yalnızlık, çevremizde kimse olmamasından değil, kalbimize ulaşan bir sesin olmamasındandır.
Ay da tıpkı insan gibi her gece aynı değildir. Bazen parlaktır, bazen silik, kimi zaman ise hiç görünmez; ama biz biliriz ki hep oradadır, yüzünü göstermese de gökyüzündeki yerini terk etmez. Tıpkı kalbimizde sakladığımız duygular gibi; görünmeseler bile varlıklarını biliriz.
Ay’ın yalnızlığı bize kendimizi anlatır, kimi zaman içimize dönüp sessizce düşünmemiz gerektiğini hatırlatır; belki de insan yalnız kaldığında kendi ışığını fark eder.
Ali SUNGUR
Yayınlanma Tarihi: 23.08.2025 / Saat: 17.00
