Duygu/Karakter

Her insan bir hikâye taşır. Bu hikâyeyi dışarıdan görmek kolay değildir; çünkü çoğu zaman karakter dediğimiz şey, görünmeyen bir derinlikte saklıdır.

Yine de ölüm yalnızca bir son değil, belki de hayata anlam katan bir aynadır. Ölümlü olduğunu bilen insan, yaşarken daha dikkatli olur. Bir sözü ile kırmamaya, bir ânı daha derin yaşamaya çalışır; çünkü bilir ki her şey geçicidir.

Öfkenin de ilgiyi bekleyen bir yüzü vardır, sevinç bile görülmek ister; ama biz çoğu zaman duygularımıza gereken özeni gösteremeyiz. “Bunu sonra hissederim.” der geçeriz. “Şimdi sırası değil.” deyip bastırırız. Zamanla bastırdıklarımız bastığımız yerden çıkmaz olur.

İnatçı biriyle konuşurken bir duvara konuşuyor gibi hissedersin. Ne söylersen söyle, ne kadar açıklarsan açıkla o duvar kıpırdamaz; çünkü onun amacı gerçeğe ulaşmak değil, durduğu yeri terk etmemektir.

Günümüzde sabır unutulmuş bir değer gibi. Her şey hemen olsun istiyoruz... Hemen başarı, hemen karşılık, hemen sonuç; ama bazı şeyler bir tek sabırla mümkün olur. Bir yaranın kabuğu kendi zamanı gelmeden düşmez. Zor bir dönemin sonu kendi ritminde gelir.

Kimi zaman bir kelimeyle kıvılcımlanır, kimi zaman da bir suskunlukla büyür; çoğu zaman insan öfkelendiğinde başkasından önce kendini yakar.

Umut gözle görülmez ama hissedilir; zihne değil, kalbe seslenir. En karanlık zamanlarda bile bir pencere aralığı gibi açılır. Küçücüktür belki ama dışarıdan gelen ışık, o küçücük yerden içeri sızar. O ışıkla beraber insan yeniden doğrulmaya başlar.

Duygular tıpkı renkler gibi hayatı anlamlı kılar; ama çoğu zaman duygularımızı tanımadan yaşarız. Mutluyken neden güldüğümüzü, üzülünce neden sustuğu muzu pek düşünmeyiz.

Kulağını kalbine vermek hayatın gürültüsünü biraz kısmaktır. Koşmayı bırakıp bir an durmaktır. İçindeki sesi duymaya cesaret etmektir. Herkes ne yapman gerektiğini söyleyebilir ama senin neye ihtiyacın olduğunu en iyi sen bilirsin.

Kendiyle dalga geçebilen bir insan, dünyaya karşı daha güçlüdür; çünkü kendini kabullenmiştir. Mükemmel olmamanın güzelliğini fark etmiştir. Mizah burada başlar: Kendini ciddiye almamayı öğrenmekte.

Öfkeli bir insan, belki de duygusal yüklerin altında eziliyordur. Belki de o, yalnızca dertlerini içinde büyütmüştür. Bazen insanlar, acılarını başkalarına aktarmaktan başka bir yol bulamazlar. O öfke, bir tür çığlık olabilir; sessiz bir çığlık, kimseye duyurulamayan ve içe atılan duyguların haykırışı.

Dünya üzerinde sayısız inanç var; her biri insanın arayışını, umudunu, korkularını ve dileklerini yansıtır. Bu çeşitlilik insanlığın gerçek gücüdür.

Bir günlüğüne başka birinin ayakkabılarını giyseydik… Nasırlarından canımız yansa, yağmurda ıslanmış çoraplarını hissetsek… Hâlâ bu kadar kolay yargılar mıydık?